Lake Tahoe Bishop

Laten we beginnen bij het begin, woensdag in Lake Tahoe. We begonnen onze dag vroeg en begonnen aan de ruim 100 kilometer lange weg rond het prachtige bergmeer. Het meer en de natuur eromheen waren werkelijk van een wondermooie schoonheid. Vandaar waarschijnlijk ook dat we deze dag een nieuw fotorecord hebben gezet, 500 foto’s op 1 dag waarvan toch zeker 2/3e van dat prachtige meer. Nadat we onze tocht in de richting van de klok om het meer hadden voltooid, leidde onze reis de bergen in richting Reno. Na een stel fraaie bergwegen te hebben bereden waarbij de camper soepeltjes de bergen op en af bolde, kwamen we langs een prachtig uitzichtpunt met een woud in het dal en op de achtergrond besneeuwde bergen. Hier besloten we onze lunch te gaan nuttigen. De klapstoelen werden tevoorschijn gehaald en even later zaten we te genieten van een eenvoudige lunch in dit stuk puur natuur. Toen we even later verder door de bergen staken keken we plotseling uit over weer een ander prachtig meer recht voor ons in het dal: Monolake. Na hier even te zijn gestopt voor een paar (lees: een heleboel) foto’s, reden we verder tot we op de 395 botsten, een ruim 800 kilometer lange snelweg tussen Reno en Los Angeles. Vanaf hier ging onze reis zuidwaarts richting LA. Toen we na een uurtje rechtsaf de bergen in moesten richting onze volgende bestemming Yosemite Park, stond ons een onaangename verrassing te wachten. De bergpas waar we over moesten was gesloten. De enige weg die ons nu nog naar Yosemite had kunnen brengen zou ons meer dan 200 kilometer terug hebben geleid, om vervolgens via een andere weg naar Yosemiti park te rijden: dit vonden we toch net iets teveel. Deze weg was blijkbaar de enige pas vanuit het oosten die de bergen richting Yosemite instak. Het was dus tijd voor een (letterlijke) koerswijziging. We besloten onze reis te vervolgen richting Death Valley zodat we daar wat extra tijd zouden hebben. Toen we het rond 5 uur wel weer welletjes vonden, kwamen we tot ons (naderhand gezien) grote geluk door het dorpje Bishop rijden, midden in de Oost Californische middle of nowhere. Hier hadden we al snel een leuk RV park gevonden waar de stokoude eigenaresse ons wel een half uur trakteerde op allerlei verhalen over het stadje zelf, haar leven, de omgeving en nog een heleboel andere dingen. Een van haar verhalen was triest en is Kyle toch wel bij gebleven: Ooit was Bishop een groen dorpje met veel water in de omgeving waar men (zoals later gezien in een plaatselijk restaurant) gigantische vissen werden gevangen. Helaas kwamen een kleine eeuw geleden de grote jongens uit Los Angeles en ze kochten het hele gebied op voor het water. Ze begonnen al het water weg te pompen naar die grote dorstige stad daar in het zuiden. Veel plassen vielen droog en heel het gebied is er enorm door verdroogd en achteruit gegaan: dit brengt nog steeds emoties omhoog bij de plaatselijke bevolking.

Maar goed, terug naar onze reis. Met Yosemite van de baan hadden we ineens tijd over en vanaf Bishop zou het nog ‘slechts’ 4 uur rijden zijn naar Las Vegas, waar we pas 3 dagen later hoefden te zijn. Na een heerlijk diner in het eerder genoemde lokale restaurant genaamd ‘Jacks’ besloten we omdat we inmiddels de geplande 4.000 kilometer al voorbij waren, een rustdag in te lassen. We hadden namelijk tijd over en vonden het daar in Bishop eigenlijk wel prima. We werden daar overigens ook nog gezelschap gehouden door de plaatselijke eendenpopulatie die daar dagelijks werden gevoerd en daardoor blijkbaar vergeten waren dat ze eigenlijk naar het zuiden hoorden te vliegen. Het 24-urig gekwaak klinkt op het moment van schrijven nog steeds in onze oren.

De volgende dag (donderdag) was dus qua site-seeing geen bijzondere. Eerst zijn Ruud en Els een rondje door het stadje gaan lopen en heeft Kyle wat aan school gewerkt. Later op de dag was het aan Kyle om het stadje te verkennen en deden Ruud en Els een poging een hele bups foto’s bij de reisverslagen te voegen. We eindigden deze heerlijk relaxte rustdag met een bucket HotWings van de KFC aan de overkant en stokbrood gehaald bij de Nederlandse bakker Erick Schat’s die zich naast onze RV camping in 1938 met succes had gevestigd. Bij deze bakker, die inmiddels meerdere filialen heeft, was het een komen en gaan van Amerikanen.