Bishop naar Death Valley

Een hele goedenavond vanuit de heetste plek op aarde, Death Valley.

Vanochtend (vrijdag) stonden we vroeg op in Bishop en na nog een paar boodschappen en een bezoek aan het tankstation belandden we opnieuw op dezelfde 395, die grote snelweg richting LA. Zo’n 100 km verderop sloegen we echter van deze weg af, recht de woestijn in. Ook hier stonden ons weer prachtige uitzichten te wachten, al waren ze van een totaal andere vorm. Hier waren het niet grote meren, witte bergen en dichte bossen die ons stil maakten, maar eindeloze rotspartijen, zandvlakten en een prachtige schakering aan kleuren die in elke berg en in elk dal weer anders van vorm was. Na een uurtje rijden kwamen we ons eerste wild van die dag tegen, een coyote, aan de kant van de weg. Aangezien we in de middle of nowhere zaten, konden we makkelijk even stoppen en grappig genoeg kwam de coyote naar ons toegelopen en leek het bijna of hij poseerde voor onze foto’s, schitterend! Je zou bijna vergeten dat zo’n op het eerste gezicht aaibaar dier eigenlijk levensgevaarlijk kan zijn, de deuren van de camper bleven dan ook dicht: niet als het aan Els lag, want die wilde al uitstappen voor een foto(?!) Even later stopten we bij een aantal Sand Dunes en voelde het voor een moment of we in de Sahara in Afrika stonden. Waar de gemiddelde Nederlander bij het woord woestijn aan denkt, nou, zo zag het eruit. Op weg terug richting de camper stond ons de volgende verassing te wachten. Een stukje van ons af kronkelde een levensechte ratelslang door het zand waar pap gelukkig voor dat het beest weg was nog een mooie foto van heeft kunnen maken.

Onze volgende bezienswaardigheid was Scotty’s castle, een mooie Hacienda, die een rijke heer anderhalve eeuw terug had laten bouwen. De tuin van dit complex was kunstmatig besproeid waardoor er gras en zelfs loofbomen groeiden waar wij heerlijk aan een picknicktafeltje hebben geluncht. Na Scotty’s castle kwamen we langs een afslag die naar de Ubehebe krater leidde. Bij het zien van het woord krater was onze belangstelling meteen gewekt en we werden niet teleurgesteld. Dit 800 meter brede en 140 meter diepe gat in de aarde was de zoveelste aangename verassing waar wij per toeval bij uitkwamen, erg mooi weer. Hier heeft pa ook nog een tijdje staan praten met een US Parkranger die hem vertelde dat dit punt de enige plek in de omgeving was waar hij, via de radio, contact kon maken met de buitenwereld, hoezo the middle of nowhere? Na nog een prachtig stuk weg kwamen we eindelijk aan in het hart van Death Valley, Furnace Creek vanwaar dit verslag zoals eerder gezegd gefabriceerd is. Momenteel is het hier 28 graden… Ow, dat valt wel mee toch? Maar o ja, het is wel 10 uur ‘s avonds en het is nog altijd maart, dus dat verandert de situatie nogal he, haha.
Een bordje hier tegenover wist ons te vertellen dat het hier op 10 juli 1913 in de schaduw 134 graden Fahrenheit (56.7 graden celcius) was, een van de heetste temperaturen ooit gemeten op aarde.
We hebben stiekem het vermoeden dat het morgen wel eens 40 graden kan worden, maar of dat zo is……tja, waar is die Piet Paulusma als je hem nodig hebt?! Welterusten.